بررسی شیوع اهمال‌کاری سازمانی و عوامل فردی و شغلی مرتبط با آن، در کارکنان پرستاری و مامایی

مقدمه: اهمال‌کاری به عنوان یکی از بزرگ‌ترین موانع کارایی نیروی انسانی، نقش مهمی در کاهش عملکرد، بهره‌وری و سلامت کارکنان و سازمان دارد. هرگونه اهمال‌کاری در بیمارستان‌ها می‌تواند عوارض جبران‌نا‌پذیری برای بیماران به‌دنبال داشته باشد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین شیوع اهمال‌کاری و ارتباط آن با ویژگی‌های فردی و شغلی کارکنان پرستاری و مامایی انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر توصیفی و مقطعی است که در زمستان(1392) در بیمارستان‌های تأمین‌اجتماعی استان اصفهان انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل کارکنان پرستاری و مامایی (950 نفر) بود که با استفاده از جدول مورگان (290 نفر) به روش تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. داده‌ها توسط پرسشنامه‌ اطلاعات فردی و مقیاس اهمال‌کاری سازمانی جمع‌آوری شد. مقیاس اهمال‌کاری شامل 25 گویه‌ در سه زیرمقیاس ناکارآمدی، تشویش ذهنی و بیزاری از تکلیف بودکه پایایی آن با ضریب آلفای 0/892 در مطالعات قبل تأیید شده‌ است. داده‌ها با آزمون‌های ضریب همبستگی، آنالیز واریانس و تی مستقل در سطح معناداری 0/05 و با نرم‌افزار SPSS21 تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین نمرات اهمال‌کاری 12/99±52/46 بود. بود. بیش از 70 درصد کارکنان اهمال‌کاری کم، و 5/1درصد اهمال‌کاری زیاد داشتند. میانگین نمرات مقیاس اهمال‌کاری برحسب بیمارستان محل خدمت رابطه معناداری داشت(0/039=P). نمرات زیر مقیاس ناکارآمدی کارکنان پرستار مرد به‌طور معناداری بالاتر بود. اهمال‌کاری در کارکنان بخش‌های اورژانس، جراحی، رده‌شغلی ماما، کارکنان رسمی و کارکنان متأهل بالاتر بود اما عوامل شغلی و فردی با میزان اهمال‌کاری ارتباط معناداری نداشت(0/05 نتیجه‌‌گیری: با توجه به حساسیت وظایف کارکنان پرستاری ومامایی، شناسایی، آموزش و مدیریت مؤثرکارکنان دارای اهمال‌کاری متوسط تا شدید پیشنهاد می‌گردد.